Η Αλήθεια για το Εθνικό Μέτωπο και την Μαρίν Λε Πεν

Στην πρόσφατη αρθρογραφία των ημερών ξεχωρίζουν δύο  πολύ ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις τις οποίες παρουσιάζουμε στη συνέχεια.

1) Το κείμενο με θέμα «Η παγκοσμιοποιητική  “Αριστερά” θα πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνη για τη στέψη του Μακρόν και τη διάσωση της ΕΕ» που  είναι μικρό απόσπασμα από σημαντικό άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου με τίτλο: Η συστηματική προσπάθεια της Υπερεθνικής Ελίτ για να συντρίψει την “επανάσταση του Brexit”: Από το Brexit και τον Τραμπ στη Λε Πεν.  Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στα Αγγλικά και θα δημοσιευτεί και στα Ελληνικά εντός των ημερών.

2) Το κείμενο με θέμα «Είκοσι αλήθειες για την Μαρίν Λε Πεν» του Τζέιμς Πέτρας.

Τα δύο αυτά δημοσιεύματα φωτίζουν σε σημαντικό βαθμό το διακύβευμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Αποκαθιστώντας την αλήθεια και σε αποκαλυπτική αντίθεση με τον προβαλλόμενο από τα ΜΜΕ εμετικό ψευδο-πολιτικό λόγο αρκετών εγχώριων προπαγανδιστών ενός κίβδηλου δήθεν αριστερού (ή μετα-αριστερού) ριζοσπαστισμού ή πατριωτισμού και μιας εθελόδουλης υποστήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Παγκοσμιοποίησης,  υπέρ της οποίας ξορκίζουν το μαζικό πολιτικοκοινωνικό ρεύμα της Μαρίν Λε Πεν και του Εθνικού Μετώπου αποδίδοντας του αυθαίρετα βαθύτερες αναλογίες με το ιστορικό μητροπολιτικό εθνικοσοσιαλιστικό (φασιστικό, ναζιστικό) φαινόμενο ή την εθνικιστική ακροδεξιά.

1-Η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» θα πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνη για τη στέψη του Μακρόν και τη διάσωση της ΕΕ

Τάκης Φωτόπουλος

05.05.2017

Η άνοδος στην εξουσία του νεο-εθνικιστικού κινήματος της Λε Πεν στη Γαλλία, το οποίο θα μπορούσε να δώσει θανάσιμο πλήγμα στην ΕΕ και, ενδεχομένως, ακόμη και στο σχέδιο για την παγκόσμια διακυβέρνηση, δεν φαίνεται πιθανή σήμερα. Ο κύριος λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι η τεράστια αντι-παγκοσμιοποιητική και αντι-ΕΕ ψήφος μοιράστηκε στον πρώτο γύρο ανάμεσα στον Μελανσόν της «Αριστεράς», στη Λε Πεν του Εθνικού Μετώπου (FN), και σε άλλα μικρότερα αντι-ΕΕ κόμματα.

Ακόμα χειρότερα, οι «Αριστεροί» υποστηρικτές του Μελανσόν τώρα προτίθενται είτε να απέχουν είτε να ψηφίσουν τον Μακρόν—υποτίθεται τον ταξικό τους εχθρό– στον δεύτερο και κρίσιμο γύρο! Έτσι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας μεταξύ των υποστηρικτών του Μελανσόν (ο οποίος πέτυχε να κερδίσει σχεδόν το 20% του συνόλου των ψήφων στον πρώτο γύρο) για τις προτιμήσεις τους στον δεύτερο γύρο, περισσότεροι από το ένα τρίτο από αυτούς (35%) δήλωσαν ότι θα στήριζαν τον υποτιθέμενο «ταξικό εχθρό» Μακρόν, ενώ οι υπόλοιποι δήλωσαν ότι θα απόσχουν ή θα ρίξουν λευκή ψήφο.

Είναι επίσης πολύ ενδεικτικό του είδους της «Αριστεράς» της εξαπάτησης που εκπροσωπεί ο πολιτικάντης «τύπου Τσίπρα» Μελανσόν, ότι στην έρευνα αυτή που ο ίδιος οργάνωσε για να ρωτήσει την πρόθεση ψήφου των υποστηρικτών του, η ψήφος στη Λε Πεν δεν ήταν καν στις δυνατές επιλογές! [1] Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι το ψευτο-επιχείρημα ότι ο Μελανσόν, με το να καλεί για αποχή, έμμεσα υποστηρίζει τη Λε Πεν, είναι εντελώς αβάσιμο, δεδομένου ότι προϋποθέτει ότι οι αστοί ψηφοφόροι του Μακρόν είναι πιθανότερο να απέχουν από ο,τι οι ψηφοφόροι της Λε Πεν, —κάτι που μπορεί να είναι αλήθεια σε ειρηνικές περιόδους αλλά όχι τώρα, όταν όλο το κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένων των διαδηλωτών της «Αριστεράς» που προκαλούν άγριες ταραχές  στους δρόμους, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κινητοποιήσει να ψηφίσουν, αν θέλουν να συνεχίσουν να έχουν το «κεφάλι τους ήσυχο» στο μέλλον! Είναι σαφές ότι, για τον Μελανσόν, ακριβώς όπως και για τον Τσίπρα, το κρίσιμο ζήτημα είναι να πάρει την εξουσία και να παραμείνει σε αυτή με κάθε κόστος, ανεξάρτητα από τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει η πολιτική του για τους εργαζόμενους και τα άλλα θύματα της παγκοσμιοποίησης.

Mε έναν πολύ παρόμοιο τρόπο, ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του στη «Αριστερά» δεν έδωσαν δεκάρα για την καταστροφή που επρόκειτο να επιβάλλουν στον Ελληνικό λαό, όταν κυριολεκτικά αντέστρεψαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που διενέργησαν τον Ιούνιο του 2015, στο οποίο μια πλειοψηφία των δύο τρίτων απέρριψε ένα νέο Μνημόνιο με τους δανειστές της Υπερεθνικής Ελίτ. [2] Στη συνέχεια, ο ίδιος προχώρησε στο ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας (π.χ. αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα κ.λπ.) ενώ, σύμφωνα με το νέο Μνημόνιο που μόλις υπέγραψε, δίνονται ακόμη και μετοχές (αρχικά) της ΔΕΗ προς πώληση. Όλα αυτά, συνοδευόμενα από «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» για την περαιτέρω «φιλελευθεροποίηση» των αγορών (π.χ. επιδείνωση των συνθηκών εργασίας). [3] Ωστόσο, κάθε έντιμος πολιτικός, πόσο μάλλον ένας αριστερός πολιτικός, εν όψει ενός τέτοιου κρίσιμου διλήμματος, απλά θα υπέβαλλε την παραίτησή του, αντί να εφαρμόσει πολιτικές αντίθετες προς τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Όχι όμως ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του απατεώνες της «Αριστεράς», οι οποίοι δεν θα κωλώσουν σε τίποτα προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία (για το καλό του λαού, φυσικά!).

Αντίστοιχα, εάν ο Μελανσόν πίστευε πραγματικά αυτά που διακήρυττε για την καταστροφή που σημαίνει η ΕΕ για τον Γαλλικό λαό, θα είχε προσπαθήσει, εδώ και πολύ καιρό, να ενώσει όλες τις πολιτικές αντι-ΕΕ δυνάμεις σε ένα τεράστιο αντι-ΕΕ Μέτωπο, και το αποτέλεσμα θα ήταν, σε συνδυασμό με το Μπρεξιτ, ότι από την Κυριακή 7 του Μάη, η ΕΕ θα είχε μπει στον δρόμο της λήθης. Αντ’ αυτού, ο «ταξικός εχθρός» Μακρόν θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας,  εν μέσω πελώριων πανηγυρισμών της Υπερεθνικής και της Γαλλικής ελίτ, των Χρηματιστηρίων, των αγορών χρήματος κ.λπ.! Αυτό δείχνει ακριβώς γιατί η «Αριστερά» είναι πραγματικά νεκρή και θαμμένη σήμερα, ενώ η εργατική τάξη  και τα θύματα της παγκοσμιοποίησης γενικότερα, εξαιτίας της  έλλειψης ενός Λαϊκού Μετώπου για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ) για να τα εκφράσει πραγματικά, μετατοπίζονται μαζικά σε αυτό που βλέπουν ως την ευκολότερη εναλλακτική λύση: τα νεο-εθνικιστικά κινήματα, που, όπως έχει δείξει ξεκάθαρα το παράδειγμα του Τραμπ, κάθε άλλο παρά είναι αξιόπιστα.

Ωστόσο, όταν πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στους πολύ γνωστούς πολιτικούς απατεώνες της φιλελεύθερης «Αριστεράς» (όπως η Κλίντον) ή της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» (όπως ο Σάντερς) και τις «άγνωστες ποσότητες» που εκπροσωπούν οι νεο-εθνικιστές (όπως ο Τραμπ),[4] προτιμούν σαφώς τους τελευταίους. Περιττό να προσθέσω ότι το Εργατικό Κόμμα του Τζέρεμυ Κόρμπυν θα έχει επίσης την ίδια τύχη με τον Μελανσόν στις προσεχείς γενικές εκλογές στη Βρετανία, καθώς η βρετανική «Αριστερά», αντί να αγωνιστεί μαζί με τους εργαζόμενους και τα άλλα θύματα της παγκοσμιοποίησης για ένα πραγματικό Μπρέξιτ, προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί για να κάνει το Μπρέξιτ όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο για τις ελίτ.

Φυσικά, δεν είναι μόνο οι προσωπικές φιλοδοξίες (αν και απέχουν πολύ από το να είναι ασήμαντες!) αυτές που καθορίζουν τη συμπεριφορά των Τσιπρέων και Μελανσόν αυτού του κόσμου. Ωστόσο, η κύρια πολιτική διαφορά μεταξύ της Λε Πεν και του Μελανσόν υποτίθεται ότι ήταν οι αντίστοιχες θέσεις τους για τη μετανάστευση, για την οποία η βλακώδης (και αναχρονιστική) θέση της «Αριστεράς» είναι σχεδόν πανομοιότυπη με εκείνη της Υπερεθνικής Ελίτ, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι και τα άλλα θύματα της παγκοσμιοποίησης (σε αντίθεση με τους αστούς υποστηρικτές της «Αριστεράς», που τυχαίνει να ανήκουν ως επί το πλείστον στους προνομιούχους της παγκοσμιοποίησης), συμφωνούν με τις θέσεις των νεο-εθνικιστών στο θέμα αυτό, όπως έδειξα και αλλού.[5]

Ως εκ τούτου, το φταίξιμο για την πενταετή καταστροφή που θα υποστούν τα Γαλλικά θύματα της παγκοσμιοποίησης, και, ακόμη πιο σημαντικό, η ευθύνη για την απώλεια της ιστορικής ευκαιρίας για τον Γαλλικό λαό να ηγηθεί πανευρωπαϊκού αγώνα για τη συντριβή της ΕΕ —και ενδεχομένως και της παγκόσμιας διακυβέρνησης—πρέπει να αποδοθεί σαφώς στον Μελανσόν, ο οποίος είναι ο βασικός εκπρόσωπος της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» στη Γαλλία σε αυτή την ιστορική στιγμή.

Όπως προσπάθησα να δείξω σε αυτό το άρθρο, οι κυρίως υπεύθυνοι για την αναπαραγωγή και διαιώνιση της Νέας Διεθνούς Τάξης και της αντίστοιχης φτωχοποίησης  των εκατομμυρίων σε όλο τον κόσμο, που είναι τα θύματα της, είναι η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» στην πολιτική σκηνή καθώς και οι υποστηρικτές της στους δρόμους (ορισμένοι από τους οποίους προστατεύονται/ χρηματοδοτούνται/ προωθούνται από τέτοιους καλοπροαίρετους  ευεργέτες όπως ο Τζορτζ Σόρος και οι ελεγχόμενες από αυτούς ΜΚΟ)  Έτσι, το τελικό πλήγμα κατά της ΕΕ, του κύριου θεσμού της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα θα αποφευχθεί ενόψει των συνδυασμένων επιθέσεων του συνόλου της Υπερεθνικής Ελίτ, των ντόπιων ελίτ, όλων των πολιτικών κομμάτων και των απόλυτα ελεγχόμενων από αυτούς Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που, αποτρέποντας μια νίκη για το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα στη Γαλλία σε αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή, θα συμβάλουν (εσκεμμένα ή μη) στην εφαρμογή του σχεδίου για Παγκόσμια διακυβέρνηση, που προετοιμάζεται μεθοδικά από την Υπερεθνική Ελίτ τις τελευταίες δύο δεκαετίες περίπου.

Στην πραγματικότητα, το μόνο πραγματικά επικίνδυνο κίνημα για την Υπερεθνική Ελίτ στη Γαλλία σήμερα είναι το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν, δεδομένου ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους το δήθεν αντικαπιταλιστικό κίνημα του υποψηφίου της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» Μελανσόν είναι τόσο επικίνδυνο για τις ελίτ, όσο επικίνδυνος αποδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτές στην Ελλάδα στις εκλογές του Γενάρη 2015. Λίγοι πιστεύουν σήμερα ότι ο Μελανσόν θα διαρρήξει ποτέ τους δεσμούς της Γαλλίας με τη Νέα Διεθνή Τάξη και τους θεσμούς της, αντί απλώς να προσπαθήσει να «βελτιώσει» την ΕΕ. Από την άλλη πλευρά, η Λε Πεν θα έχανε σχεδόν το σύνολο των υποστηρικτών της αν προσπαθούσε κάτι παρόμοιο, δεδομένου ότι οι ελίτ της ΕΕ θα συνέχιζαν και θα ενέτειναν παραπέρα τον πόλεμο εναντίον της σε περίπτωση που νικούσε, για να εκμηδενίσουν κάθε πιθανότητα να προσπαθήσουν να μιμηθούν το παράδειγμα της άλλα νέο-εθνικιστικά κόμματα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κόμμα του Μελανσόν δεν είναι ένα νεο-εθνικιστικό κόμμα, όπως της Λε Πεν, αλλά ένα παραδοσιακό αντι-καπιταλιστικό κόμμα της Γαλλικής Αριστεράς, το οποίο θα μπορούσε να βρει εύκολα δικαιολογίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ και των «Μαρξιστών» απατεώνων του, οι οποίοι «κυβερνούν» το Ελληνικό προτεκτοράτο αυτή τη στιγμή. Δηλαδή δικαιολογίες όπως ότι η πτώση του καπιταλισμού είναι ένας μακροπρόθεσμος στόχος και κατά τη διαδικασία αυτή απαιτούνται συμβιβασμοί κ.λ.π. Μια κομμουνιστική επανάσταση του είδους που διακηρύσσει ο Μελανσόν δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί ποτέ μέσω βουλευτικών εκλογών, ούτε έχει συμβεί κάτι παρόμοιο ποτέ στο παρελθόν.

Έτσι, αυτό που, κατά πάσα πιθανότητα, θα δούμε στο δεύτερο γύρο είναι η πραγματική “στέψη” του υποψήφιου της Υπερεθνικής Ελίτ Εμμανουέλ Μακρόν, ενός πρώην τραπεζίτη επενδύσεων σε υψηλά αμειβόμενη θέση στην Τράπεζα Ρότσιλντ, η οποία, καθόλου τυχαία, ήταν η πρώτη που εθνικοποιήθηκε από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Μιττεράν με το που ανέλαβε το 1981 –  πριν αναγκαστεί και αυτός να «μπει στο κλαμπ» της ΝΔΤ δύο χρόνια αργότερα! Πιο συγκεκριμένα, ήταν, κυρίως, το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν, περισσότερο από κάθε άλλο νεο-εθνικιστικό κόμμα στη Δύση, που αντιλήφθηκε ότι η εθνική κυριαρχία είναι ασύμβατη με την παγκοσμιοποίηση και τη συμμετοχή στους θεσμούς της ΝΔΤ. Όπως τόνισε η Λε Πεν, (με έναν τρόπο που η «Αριστερά» έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό!):

«Η παγκοσμιοποίηση είναι μία βαρβαρότητα, η κάθε χώρα είναι αυτή που θα πρέπει να την περιορίζει και να τη ρυθμίζει [την παγκοσμιοποίηση]. Σήμερα ο κόσμος βρίσκεται στα χέρια των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού (κεφαλαίου)… Η μετανάστευση «συνθλίβει τους μισθούς», ενώ ο ελάχιστος μισθός γίνεται τώρα ο μέγιστος.» ^[6]

Στην πραγματικότητα, το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο είναι το πιο σημαντικό νεο-εθνικιστικό κόμμα στην Ευρώπη που θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται στην εξουσία μετά τις Προεδρικές Εκλογές του 2017, αν δεν αντιμετώπιζε ένα συμπαγές μέτωπο όλων των παγκοσμιοποιητικών κομμάτων, υποστηριζόμενο από την Υπερεθνική Ελίτ και συγκεκριμένα από τις Ευρω-ελίτ και τα ΜΜΕ, τα οποία οι ίδιες ελέγχουν, όπως συμβαίνει σήμερα. Όπως  εύστοχα το έθεσε ο Φλοριάν Φιλιππό (Florian Philippot), ο αντιπρόεδρος του Εθνικού Μετώπου και επικεφαλής στρατηγικής, σε μία συνέντευξή του στους Financial Times:

«Οι άνθρωποι που ψήφιζαν αριστερά, που πίστευαν στην αριστερά και που νόμιζαν ότι θα αγωνιζόταν για σημαντικές βελτιώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, την κοινωνική και οικονομική πρόοδο, και για βιομηχανικές πολιτικές…αυτοί οι άνθρωποι έχουν αντιληφθεί ότι παραπλανήθηκαν.» ^[7]

Όπως ανέφερε το ίδιο ρεπορτάζ των FT, σε κάποιους παρατηρητές της Γαλλικής πολιτικής σκηνής, οι οικονομικές πολιτικές του Εθνικού Μετώπου, που περιλαμβάνουν έξοδο από το ευρώ και τη εισαγωγή περιορισμών στο εμπόριο για να προστατευτεί η βιομηχανία, ακούγεται σαν κάτι που αντιγράφτηκε από πολιτικό μανιφέστο της δεκαετίας του ’30, ενώ ο Κριστιάν Σαν-Ετιέν (Christian Saint-Étienne), ένας οικονομολόγος στην εφημερίδα Le Figaro, περιέγραψε πρόσφατα το όραμα αυτό σαν «Περονιστικό Μαρξισμό».

Στην πραγματικότητα, σε μια πιο πρόσφατη συνέντευξη στους FT, η Μαρίν Λε Πεν πήγε ένα βήμα παραπέρα στην ίδια κατεύθυνση και κάλεσε, εκτός από έξοδο από το Ευρώ, —μια εξέλιξη που περιμένει και ελπίζει να οδηγήσει στην κατάρρευση του Ευρώ, αν όχι και την κατάρρευση της ΕΕ— και εθνικοποίηση των τραπεζών. Την ίδια στιγμή υπερασπίστηκε τις δημόσιες υπηρεσίες και παρουσίασε τον εαυτό της σαν προστάτη των εργαζομένων και των αγροτών μπροστά «στην άγρια και αναρχική παγκοσμιοποίηση… η οποία έφερε περισσότερο πόνο από ευτυχία». ^[8] Σε σύγκριση, ούτε πέρασε ποτέ από τη σκέψη του ΣΥΡΙΖΑ (και του Βαρουφάκη, που τώρα παριστάνει τον ριζοσπαστικό!) ούτε καν να χρησιμοποιήσει τέτοια συνθήματα πριν από τις εκλογές (πόσο μάλλον μετά!). Περιττό να προσθέσω ότι η εξωτερική πολιτική της είναι πολύ διαφορετική από αυτή του Γαλλικού κατεστημένου, καθώς προϋποθέτει  ριζική αναμόρφωση της Γαλλικής εξωτερικής πολιτικής, όπου οι σχέσεις με το καθεστώς του Σύριου Προέδρου Μπασάρ αλ Ασσαντ θα αποκατασταθούν, και αυτές με τα καθεστώτα του Κατάρ και των κρατών του Κόλπου, τα οποία τα χαρακτηρίζει τρομοκρατικά, θα αναθεωρηθούν. Την ίδια στιγμή, η Λε Πεν βλέπει τις ΗΠΑ σαν πρωταγωνιστή  επικίνδυνων πολιτικών και τη Ρωσία ως πιο κατάλληλο φίλο.

[1] Charles Bremner, “Macron urges rival MPs to defect from ‘dying’ old parties”, The Times, 3/5/2017

[2] Takis Fotopoulos, “The sell-out of Greece by SYRIZA and the bankruptcy of the globalist ‘Left’”, The International Journal of INCLUSIVE DEMOCRACY, Vol. 11, Nos. 1/2 (Winter-Summer 2015), http://www.inclusivedemocracy.org/journal/vol11/vol11_no1_The_Sell-out_of_Greece_by_Syriza_and_the_bankruptcy_of_the_globalist_Left.html

[3] Kerin Hope in Athens, Arthur Beesley in Brussels and Shawn Donnan in Washington, “Agreement cheers markets and potentially opens door to talks on debt relief”, Financial Times,3/5/2017

[4] Τάκης Φωτόπουλος, «Μια Επανάσταση τύπου Brexit στις ΗΠΑ;», πόρταλ Αντιπαγκοσμιοποίηση, Αυτοδυναμία, Περιεκτική Δημοκρατία, 5/11/2016

[5] Βλ. λ.χ. Τάκης Φωτόπουλος, «Η δυσφήμηση του BREXIT ως ρατσιστικού, η μεταναστευτική κρίση και η πολιτιστική παγκοσμιοποίηση», πόρταλ Αντιπαγκοσμιοποίηση, Αυτοδυναμία, Περιεκτική Δημοκρατία, 21/9/2016

[6] “Globalization is barbarous, multinationals rule world” – Marine Le Pen, RT, 10/1/2015 http://rt.com/news/212435-france-pen-globalization-barbarity/

[7] Adam Thomson, “France’s far-right National Front seeks voters from the left”, Financial Times,4/1/2015

[8] Anne-Sylvaine Chassany and Roula Khalaf, “Marine Le Pen lays out radical vision to govern France”, Financial Times, 5/3/2015

(Πηγή:   http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/?p=6906)

                              _._

2-Είκοσι αλήθειες για την Μαρίν Λε Πεν

Τζέιμς Πέτρας

01.05.2017

Εισαγωγή: Κάθε μέρα, με απίθανους τρόπους, ηγετικές μορφές από τη δεξιά και την αριστερά, από τον τραπεζικό κόσμο και παριζιάνους διανοουμένους, κατασκευάζουν ιστορίες και προωθούν συνθήματα κατασυκοφάντησης της προεδρικής υποψήφιας Μαρίν Λε Πεν.

Διαστρέφουν το πρόγραμμά της, κολλώντας την ετικέτα «εξτρεμιστική» στη δέσμευσή της υπέρ της τάξης των εργαζομένων και εναντίον του ιμπεριαλισμού. Φόβος και φθόνος για το γεγονός ότι η νέα γυναίκα ηγείται ενός λαϊκού κινήματος έχει εισρεύσει στα αφρίζοντα από σαμπάνια δείπνα των καλεσμένων του Εμμάνουελ «Μάννυ» Μακρόν. Και έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί. Η Λε Πεν απευθύνεται στα στοιχειώδη συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων εργατών, αγροτών, δημοσίων υπαλλήλων, ανέργων και υπο-απασχολούμενων νέων και εργατών σε ηλικία που πλησιάζουν τη συνταξιοδότηση.

Τα ΜΜΕ, η πολιτική τάξη, δικαστικοί αλλά και προβοκάτορες ταραχών επιτίθενται άγρια κατά της Λε Πεν, διαστρέφοντας την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της. Τους εξαγριώνει ότι η Λε Πεν υπόσχεται να αποσύρει τη Γαλλία από την ενιαία διοίκηση του ΝΑΤΟ –τερματίζοντας ουσιαστικά την δέσμευσή της στους αμερικανικούς πολέμους ανά τον κόσμο. Η Λε Πεν απορρίπτει την ολιγαρχική δυναστεία της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και τα προγράμματα λιτότητας που επιβάλλει, από τα οποία θησαύρισαν Ολιγάρχες και Πολυεθνικές επιχειρήσεις. Υπόσχεται να υποβάλει την γαλλική υποταγή στην ΕΕ σε λαϊκό δημοψήφισμα. Η Λε Πεν υπόσχεται να τερματίσει τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και αντίθετα να αυξήσει τις εμπορικές συναλλαγές. Θα θέσει τέρμα στην γαλλική εμπλοκή στη Συρία και θα καθιερώσει σχέσεις με το Ιράν και την Παλαιστίνη.

Η Λε Πεν έχει ταχθεί υπέρ μιας Κεϋνσιανής αναζωογόνησης της βιομηχανίας, με έμφαση στη ζήτηση, αντίθετα με το ακραία νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα –οικονομία της προσφοράς- του Εμμανουέλ Μακρόν.

Το πρόγραμμα της Λε Πεν αυξάνει τους φόρους στις τράπεζες και στις τραπεζικές συναλλαγές, ενώ επιβάλλει πρόστιμα στη φυγή κεφαλαίων, για να συνεχίσει την χρηματοδότηση συνταξιοδότησης των γυναικών στα 62 χρόνια και των ανδρών στα 65, να διατηρήσει την εβδομαδιαία απασχόληση στις 35 ώρες και να απαλλάξει φορολογίας τις υπερωρίες. Υπόσχεται άμεση κρατική παρέμβαση για την παρεμπόδιση μετανάστευσης βιομηχανιών σε χώρες της Ε.Ε. με χαμηλά ημερομίσθια και την απόλυση Γάλλων εργατών.

Η Λε Πεν έχει δεσμευτεί για την αύξηση των δημοσίων δαπανών για την προστασία των παιδιών, των απόρων και των αναπήρων. ΄Εχει υποσχεθεί να προστατεύσει τους Γάλλους αγρότες από τις επιδοτούμενες φτηνές εισαγωγές. Υπόσχεται περικοπή φόρων κατά 10% για εργαζόμενους με χαμηλές αποδοχές. ΄Εχει δεσμευθεί να αγωνισθεί κατά του σεξισμού και για μισθολογική εξίσωση των γυναικών. Υποστηρίζει το δικαίωμα στην έκτρωση και τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Η Μαρίν Λε Πεν θα μειώσει την εισδοχή μεταναστών σε 10.000 τον χρόνο και θα πλήξει τους σχετιζόμενους με τρομοκράτες.

Εμμανουέλ Μακρόν: Μακρο-Δισεκατομμυριούχος και Μικρό-νοιαζόμενος για τον εργαζόμενο.

Ο Μακρόν ήταν ένας τραπεζίτης επενδύσεων στη Τράπεζα Ρότσιλντ & Σια, τράπεζα ολιγαρχία, που πλουτίζει από κερδοσκοπία και από την λεηλασία του Δημοσίου Ταμείου. Ο Μακρόν υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομίας του Φρανσουά Ολάντ από το 2014 ως το 2016. ΄Ηταν τότε που ο Πρόεδρος Ολάντ επέβαλε ένα πρόγραμμα εύνοιας στις επιχειρήσεις, το οποίο περιλάμβανε μια περικοπή φόρων 40 δις. ευρώ για τους πλουσίους.

Ο Μακρόν έχει δεσμούς με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και τις συνδεόμενες με αυτό συνομοσπονδίες Τραπεζών και επιχειρήσεων, των οποίων οι αξιώσεις περιλαμβάνουν: Αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, περικοπή των κοινωνικών δαπανών, απόλυση δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και διευκόλυνση της εξόδου του κεφαλαίου και της εισόδου φθηνών εισαγωγών.

O Mακρόν είναι θερμός υποστηρικτής του ΝΑΤΟ και του Πενταγώνου και ανεπιφύλακτος υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Από την πλευρά τους οι Ολιγάρχες είναι ενθουσιώδεις με τον εναγκαλισμό του Μακρόν στην μεγαλύτερη λιτότητα για τους Γάλλους εργαζομένους, ενώ οι στρατηγοί μπορούν να αναμένουν πλήρη οικονομική υποστήριξη για τους διεξαγόμενους και τους μέλλοντες αμερικανό-Νατοϊκούς πολέμους σε τρεις ηπείρους.

Προπαγάνδα-ρετσινιές και ψέματα

Η φιλοπολεμική, αντιεργατική και οικονομίας-προσφοράς πολιτικές του Μακρόν μας επιτρέπουν ένα μόνο συμπέρασμα: Η Μαρίν Λε Πεν είναι η μόνη υποψήφια της αριστεράς. Το πρόγραμμα και οι δεσμεύσεις της είναι υπέρ των εργαζομένων -όχι της «σκληρής» ή «άκρας» δεξιάς και ασφαλώς όχι «φασιστικές».

Ο Μακρόν από την άλλη πλευρά είναι κηρυγμένος δεξιός εξτρεμιστής –ασφαλώς όχι «κεντρώος», όπως ισχυρίζονται τα μίντια και η πολιτική «ελίτ». Δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς το τραπεζικό ιστορικό του, τους σημερινούς υποστηρικτές του στον κύκλο των ολιγαρχών και τις πολιτικές της υπουργίας του στην κυβέρνηση Ολάντ.

Οι Μακρονιστές κατηγόρησαν την Μαρίν Λε Πεν για ακραίο «εθνικισμό», «φασισμό», «αντισημιτισμό» και «αντιμεταναστευτικό ρατσισμό». Η «γαλλική αριστερά», ή ότι έμεινε από αυτή, έχαψε τυφλά την προπαγάνδα των ολιγαρχών εναντίον της Λε Πεν, παρά την δύσοσμη προέλευση αυτών των συκοφαντιών.

Η Λε Πεν είναι προπάντων η σημαιοφόρος της εθνικής κυριαρχίας: «Πρώτα η Γαλλία! Ο αγώνας της είναι εναντίον των Βρυξελλών και για την κυριαρχία του γαλλικού λαού. Υπάρχει μια ουρανομήκης ειρωνεία στο να στιγματίζεται ως «άκρα δεξιά» ο αγώνας κατά της αυτοκρατορικής πολιτικής εξουσίας. Είναι ύβρις να ευτελίζονται λαϊκά αιτήματα για εθνική δημοκρατική εξουσία επί της βασικής οικονομικής πολιτικής, επί των δημοσίων δαπανών, της πολιτικής εισοδήματος και τιμών, του προϋπολογισμού και των ελλειμμάτων, ως «εξτρεμιστικά και ακροδεξιά».

Η Μαρίν Λε Πεν μεταμόρφωσε συστηματικά την ηγεσία, το κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα και την κατεύθυνση του κόμματος Εθνικό Μέτωπο. Απέβαλε τους αντισημίτες, περιλαμβανομένου του πατέρα της! Μεταμόρφωσε την πολιτική του για τα δικαιώματα της γυναίκας, την έκτρωση, τους ομοφυλόφιλους και τη φυλή. Κέρδισε την υποστήριξη των νέων ανέργων και των βιομηχανικών εργατών, των δημοσίων υπαλλήλων και των αγροτών.

Τρείς φορές περισσότεροι νέοι εργάτες υποστηρίζουν το πρόγραμμά της για την αναζωογόνηση της εθνικής βιομηχανίας, από το δόγμα «Ελεύθερη Αγορά» του Μακρόν. Η Λε Πεν άντλησε υποστήριξη από τους Γάλλους αγρότες όσο και από την πληττόμενη ρευστή επαρχιακή μεσαία τάξη, καταστηματάρχες, υπαλλήλους και εργαζομένους στον τουρισμό και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων.

Παρά τα ρεύματα μεταξύ των γαλλικών μαζών εναντίον των ολιγαρχών, διανοούμενοι και πολιτικοί δημοσιογράφοι πιθηκίζουν την συκοφαντική δυσφήμηση της Λε Πεν επειδή δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τα περιώνυμα μίντια και τις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Δεν θα αναγνωρίσουν τις βαθειές αλλαγές που επισυνέβησαν στο εσωτερικό του Εθνικού Μετώπου υπό την ηγεσία της Μαρίν Λεπέν. Είναι οι προφέσορες της αμφιλογίας –μιλούν αριστερά, ενώ πράττουν δεξιά.

Εάν ο Μακρόν κερδίσει αυτή την εκλογή (και τίποτα δεν είναι εγγυημένο), θα εφαρμόσει βεβαίως το «σκληρό» και ακραία νέο-φιλελεύθερο πρόγραμμά του. Όταν οι Γάλλοι εργάτες κατέβουν σε απεργία και οι διαδηλωτές στήσουν οδοφράγματα κατά της λιτότητας του Μακρόν, η πλαστογραφημένη «αριστερά» θα κλαψουρίζει την άσφαιρη κριτική της περί «νόθου λογικής». Θα ισχυρίζονται ότι αυτοί είχαν δίκιο εξ αρχής.

Εάν η Λε Πεν δεν εκλεγεί, ο Μακρόν θα επιβάλει το πρόγραμμά του και θα πυροδοτήσει τη λαϊκή μανία. Η Μαρίν Λε Πεν θα είναι ισχυρότερη υποψήφια στις επόμενες εκλογές… εάν οι δικαστές της Ολιγαρχίας δεν την φυλακίσουν για το έγκλημα υποστήριξης της εθνικής κυριαρχίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

(Πηγή:   http://petras.lahaine.org/?p=2139 )

(Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού)

-